Domek w górach

Mały uroczy domek, wykonany z drewna stał na uboczy jednej z wiosek w górach. Z wyglądu przypominał te, które mają zaszczyt wystąpić w Amerykańskich filmach. Dach w kształcie litery „v” skutecznie chronił mieszkańców przed opadami śniegu. Z parteru wychodził niewielki taras, na d którym górował balkon mieszczący się na pierwszym piętrze. Całość wyglądała uroczo pod warstewką świeżego puchu śniegowego.
Na parterze znajdowało się właściwie tylko jedno pomieszczenie, które spełniało funkcje socjalne. Było to zgrabne połączenie kuchni i salonu. Na środku ktoś ustawił kanapę, na której ktoś poskładał w kostkę kilka kocy. Mebel umieszczono dośc rozmyślnie, gdyż przed siedzącym znajdował się zaraz kominek, a nad nim plazma. Na wypadek, gdyby nie było, co robić w niedzielne wieczory. Obok sofy stała też para starych, bujanych foteli, jednak dość twardych, więc umieszczono na nich wyhaftowane poduszki. Zaraz przy wejściu stał ogromny wieszak na wszelakie kurtki i płaszcze, ozdobiony był on na samym szczycie rzeźbą w kształcie głowy jelenia. Od wschodniej strony znajdował się średniej wielkości aneks kuchenny. Meble wykonane były wyłącznie z ciemnego drewna, a reszta sprzętu kuchennego wtapiała się w wystrój, tak że człowiek nie czuł się jak w tej epoce. Cały pokój ozdobiony był licznymi skórami i głowami- zapewne trofeami polowań, lecz wyglądało na to, że nie Duszana.
Stare schody prowadziły na piętro.
Na nim znajdowały się dwie sypialnie oraz jedna łazienka. Pokoje były urządzone bardzo podobnie. Na środku ustawiono wielkie podwójne łoże, idealne do zapadania się w masę poduszek. Obok niego stały dwie szafeczki, na każdej ustawiono lampkę. We wnęce znajdowała się szafa z kilkoma półkami i wieszakiem na łatwo gniotące się ubrania. W jednej z sypialń stała stara toaletka, która chyba pamiętała jeszcze czasy wojny.
Łazienka była wspólna. Miała niewielkie, okrągłe okienko wychodzące na zewnątrz. Pierwszą rzeczą jaka się rzucała ogromna wanna z hydromasażem. Reszta była po prostu zwyczajna.

Autobus zatrzymał się dosyć spory kawałek od miejsca przeznaczenia. Nie wina przeto kierowcy, że przystanek końcowy był akurat tam a nie trzy kilometry dalej. I nie wina taksówkarza, którego pytała się o drogę jeszcze w mieście, że źle jej doradził. To nie była niczyja wina, a Katyusha to akceptowała. Poprawiła chwyt na rączce walizki i ruszyła w ostatni fragment podróży, pieszo. Nie było sensu ciągnąć małych i tandetnych kółeczek torby po śniegu, toteż bagaż, mimo, że nie rekordowo wielki, ale i nie tak znowuż mały, kolebał się z każdym krokiem Ukrainki i uderzał o jej nóżki. Nie przeszkadzała jej zbytnio pogoda, ani to, że broczy po łydki w puchatym śniegu, po ścieżynie, której, gdyby nie znaki co jakiś czas, nie było by w ogóle widać. Jakże ona się cieszyła na to spotkanie! W końcu od dawna nie miała okazji podróżować gdziekolwiek, a już na pewno nie w celach czysto rekreacyjnych. Jednakowoż szczęście Kateriny było powszechnie znane, a raczej jego brak, toteż nikogo nie zdziwiłoby, że po ujściu może 1/3 trasy, za dosyć głośnym warkotem, ucho torby odmówiło współpracy, teatralnie wręcz odłączając się od niej. Bagaż gruchnął o ziemię. Kobieta westchnęła, ściągnęła czapkę i przeczesała krótkie, płowe włoski. - To będzie długa droga... - westchnęła.